Prolog, który ukazuje beznadziejność całej sytuacji.

23 lipca, 2014 rok.

Wiecie, co pamiętam najwyraźniej?

Zawód. Cholerny zawód, który zaczął mną targać, gdy dowiedziałem się, że nigdy nie zostanę wielkim skoczkiem narciarskim.  Cóż – powiecie, że się zdarza, w końcu nie jestem nieśmiertelnym herosem czy kimś w tym rodzaju, ale po prostu  - w pierwszej chwili – zrobiło mi się szkoda tego wszystkiego.

Ciągłych treningów.

Starań o wybitną formę.

Każdego zdobytego medalu, nawet tego pierwszego, gdy miałem pięć lat.

Powiecie, że jestem dziwny, bo nie zachowuje się jak człowiek, do którego dotrze informacja o rychłej śmierci, prawda?

Tak – macie rację. Wiem, wiem, wiem. Ktoś inny – na moim miejscu – na pewno by krzyczał w pustą przestrzeń, biegł do kościoła, liczył na cud, a nawet skorzystałby z jakiegoś niesamowitego uzdrowiciela. Ja taki nie byłem, nie jestem i nigdy nie będę.

Przegram walkę? Trudno.

Szkoda.

Już wkrótce zamknę oczy, a moje serce przestanie bić, bo jakiś cholerny rak zapragnął zamieszkać właśnie w moim ciele. Mama zawsze mi powtarzała, że jestem człowiekiem wybranym przez los. Cóż – niezły fart. Nie ma co.

Tylko jedno, ciągłe pytanie kołata mi się w głowie:

Dlaczego w ogóle przychodziłem na świat, skoro teraz nie wiadomo czy dożyję chociażby dziewiętnastki?

 

Pisanie, wbrew pozorom, nie sprawia mi bólu, choć powinno. Szpiczak złośliwy, czy cholera wie, jak to coś się nazywa, zajął już prawie wszystkie moje kości, bo diagnoza jakimś cudem nie została postawiona zbyt wcześnie. Lekarze już nawet nie chcieli przeprowadzić amputacji, dać mi chemii, albo radioterapii, gdyż to nie miałoby sensu.

Ja to zrozumiałem.

I rozumiem nadal.

 

Teraz leżę w śnieżnobiałej pościeli. Nie czuję lewej stopy, prawe kolano piecze mnie niczym żywy ogień, ale ja zaciskam zęby, a gdy kolejne pielęgniarki wchodzą do sali i pytają się, czy podać mi coś przeciwbólowego, odwracam głowę w drugą stronę, by ukryć łzy.

Przecież te leki i tak już nie są w stanie mi pomóc,  a komuś innemu mogą naprawdę przynieść ulgę.

Mam dobre i wielkie serce.

Tylko szkoda… Naprawdę szkoda, że już niedługo ono przestanie bić.

 

_____________________________________

Madzia obiecała i jest.

Zaczynam publikację, ponieważ już prawie to skończyłam.

I może te notki nie będą długie, ale przecież on umiera i raczej nie ma sił pisać, prawda? No.

Buziaki, słoneczka! :*