Wspomnienie pierwsze, w którym poznajemy małego, ale niezwykle inteligentnego i dobrego chłopca o naturze filozofa.

Gdy miałem dwanaście lat, poznałem moją pierwszą miłość. Miłość, która nie opuszcza mnie do końca, i chyba nawet nie zamierza. Wtedy właśnie zacząłem uprawiać sport na poważanie, a inne rzeczy zeszły na dalszy plan. To uczucie miało jedno imię – skoki.

 

14 listopad, 2007 r.

Tego dnia mama upiekła piernik, a ja – choć od zawsze go uwielbiałem – powiedziałem jej,  że nie będę jadł. Zapytany o powód mojej decyzji, poważnie odpowiedziałem, że przecież na świecie są inni, głodni i potrzebujący ludzie. Pamiętam, że mój tata zrobił dziwną minę, starsza siostra tylko się roześmiała, a nawet pies leżący pod kuchennym stołem – zaszczekał. Tak jakby chciał mi powiedzieć: „ Ty to naprawdę jesteś tak głupi, na jakiego wyglądasz”.

Nie przejąłem się tym, ale zabrałem pół blachy przysmaku i zaniosłem pod skocznię, która znajdowała się nieopodal mojego domu, gdyż wiedziałem, że codziennie siedzi tam pewien zgarbiony, zmarznięty pan.

Nie do końca wiedziałem, co mam mu powiedzieć. Po prostu usiadłem obok niego, ukazując przyniesione ciasto, a on… on się do mnie uśmiechnął. Tak naturalnie, jak nikt, bo w tym prostym geście było coś wyjątkowego.

Pomyślałem, że mogę go troszkę peszyć tak ciągle się na niego patrząc, więc wzrok skierowałem na skocznię nadal pokrytą zieloną nawierzchnią. Pewien mężczyzna (dopiero po jakimś czasie dowiedziałem się, że był to Michael Neumayer), właśnie wylądował, ale już na pierwszy rzut oka mogłem stwierdzić, iż bynajmniej nie był zadowolony z rezultatu, jaki uzyskał.

Trudno się dziwić, skoro miejscem, które zakończyło jego „lot”, była bula.

I nagle, ot – tak po prostu… zauważyłem, że tą dyscyplinę sportu można z powodzeniem porównać do życia człowieka.  Najpierw jesteś na starcie, siedzisz na belce i czekasz aż dostaniesz od jakiejś siły wyższej znak. Później stopniowo się rozpędzasz, bierzesz rozbieg, a potem – cóż – wkraczasz w decydującą fazę – musisz się wybić, a w zależności od tego, jak tego dokonasz, twoja egzystencja może wyglądać stosunkowo różnie. Lot jest już efektem tych wszystkich poprzednich etapów, ale też tego, w jakich znajdziesz się warunkach, jakie środowisko będzie cię otaczać. Dostaniesz zbyt silny podmuch wiatru w plecy – lądujesz, rezygnujesz już nawet z telemarku, który jest twoją ostatnią deską ratunku. Jeśli zaś sytuacja będzie odwrotna, staniesz się człowiekiem, któremu wszystko idzie jak po maśle, który celuje wysoko, chce spełniać marzenia i błyszczeć wśród innych ludzi – wtedy dostaniesz bardzo korzystne warunki, a one poniosą cię naprawdę tak daleko, że inni będą przed tobą ściągać czapki z głów, tak jak kiedyś uczynił to Tajner przed Małyszem.

Skok, który zobaczyłem przed chwilą, z łatwością porównałem do życia tego mężczyzny obok mnie, zajadającego się piernikiem mojej mamy.  Nie byłem co prawda w stanie stwierdzić, czy źle wybił się on z progu, czy miał wiatr z plecy. A może po prostu, akurat w tym decydującym momencie, forma mu nie dopisała, ale wiedziałem, że naprawdę te dwie – potencjalne różne rzeczy – łączą się ze sobą doskonale.

I właśnie wtedy pokochałem skoki. Stały się jakimś nieodłącznym elementem mojego życia. Znaczy… zawsze nim były, w końcu trenowałem kombinację norweską, a ogromny obiekt codziennie obserwowałem z okna mojego pokoju, ale właśnie tego wyjątkowego dnia… czternastego listopada… to właśnie wtedy – niewiele myśląc – podniosłem się z ławki, na której siedziałem, przeprosiłem mężczyznę, a później udałem się w poszukiwaniu kogoś, komu mogłem powiedzieć, że chcę zacząć skakać. Tylko skakać. Bo w końcu miłości nie miesza się z innymi rzeczami, prawda?

Tydzień później stawiłem się na pierwszym, oficjalnym treningu.

 

Dziś, gdy tego już nie mam… Czuję pustkę.

Dlaczego?

Bo wiem, że już nigdy tego po prostu nie doświadczę, że nie skoczę, że nie poczuję uderzenia wiatru w twarz, adrenaliny.

Może to śmieszne, ale brakuje mi nawet tych wszystkich upadków, które doprowadzały mnie do szaleństwa, bo nie potrafiłem perfekcyjnie lądować.

 

Przestań rozpamiętywać to wszystko, Wellinger. Przecież już dawno się z tym pogodziłeś, prawda?

No właśnie – ale nadal tego nie rozumiem.

Los już chyba taki po prostu jest.

 

___________________________

Uznajmy, że nasz Pieszczoszek mieszka obok skoczni. Wiem, wiem, wiem, ale przymknijmy na to oko.

Dodaję już dziś, gdyż kolejne wspomnienia będą pojawiać się równiutko co tydzień - w niedziele.

To tyle.

Buziaki! :*