Wspomnienie czwarte, które jest wyraźną odskocznią od ciągłych tragedii i niewyobrażalnych zmartwień.

Pewnie myślicie sobie, że byłem biednym, mocno doświadczonym przez los chłopcem, prawda? Cóż – muszę się z tym zgodzić, ale przecież nie będę przedstawiał tylko tej czarnej, poruszającej i po prostu złej przeszłości. Tak nie wolno.

Nigdy nie ominąłbym jednego z najlepszych okresów w moim dziecięcym życiu, a uwierzcie – też takie były.

 

15 wrzesień, 2011 r.

Ławka szkolna była dla mnie ewidentnym więzieniem od zawsze.

No bo kto niby lubi siedzieć i patrzeć w te białe literki na ciemnej tablicy, które tak bardzo rażą człowieka w oczy? Oczywiście, że nikt.

Jeszcze na dodatek lekcje z TĄ nauczycielką, a raczej zmutowaną krową… Cóż – możecie to sobie bez problemu wyobrazić. Nic więc dziwnego, że po prostu wolałem robić milion innych rzeczy, które bynajmniej nie polegały na słuchaniu jej, czy pobieraniu do mych kanalików mózgowych nieustannie płynących informacji. Różnego pokroju.

Tego dnia akurat wróżyłem kolegom z kart. Nie moja wina, ze matoły byli tak głupi, iż uwierzyli, że mam niezwykłą, czarodziejską moc.

„ Wellinger, wstać!”.

                Zazwyczaj, w takich sytuacjach – jako, że były to lekcje niemieckiego – kazała mi dwieście razy odmienić czasownik „być” przez wszystkie osoby liczby pojedynczej jak i mnogiej, w czasie teraźniejszym. Ustnie, a ja zawsze po prostu wstawałem i z wielkim uśmiechem robiłem to, co mi kazała, ukazując, że jej kara nie robi na mnie żadnego wrażenia.

                 Niemniej, akurat wtedy, powiedziała, bym pod uwagę wziął „lernen , a ja się dość mocno wkurzyłem, bo przecież zawsze było „bin”, a to nie miało prawa się zmienić. Najmniejszego. Koniec końców nazwałem ją „przerośniętą jałochą z wielkimi balonami, z których tylko mleko idzie doić”.

                Wyrzuciła mnie z klasy, a ja się z tego śmiałem i zadowolony powędrowałem posiedzieć sobie na skoczni. Bo przecież to właśnie był mój drugi dom. Dom, do którego się ucieka, a nie odwrotnie.

               

23 wrzesień, 2011 r.

                Chcecie kolejny dowód na to, że byłem radosnym dzieckiem? Proszę bardzo.

                Za kilka dni miałem wyjechać na ostatnie, poważne treningi przed kontynentalem. Bardzo się z tego powodu cieszyłem, ale oczywiście mamusia strasznie płakała, bo przecież traci swego ukochanego synka. Ja jednak byłem na nią zły, ponieważ aż do tej pory nie mogłem zapomnieć jej tej wykrochmalonej, wigilijnej koszuli i trawiastych spodenek.

                Niemniej moi koledzy się przejęli, gdyż mieli chłopcy dobre serce. No cóż – cudowne dzieci, prawda? Cudowna była również ich wyobraźnia. Stwierdzili, że trzeba zorganizować mej matuli jakieś zastępstwo. Za mnie.

                Na początku nie wiedziałem, co mają konkretniej na myśli, przecież nigdy by się na to nie zgodziła, ale debile mnie przekonali, by wykonać  wszystko w tajemnicy. Tak też zrobiliśmy.

                Jakoś nie mogliśmy znaleźć żadnego chętnego chłopca, cóż, trudno, ale za to z dziewczynami rzecz przedstawiała się całkiem inaczej. Wystarczyło, że się przecież tylko uśmiechnąłem i laska była moja.

                Podług planu miałem zaprosić ją na romantyczną randkę pod skocznię, bo która by takiego gestu nie pragnęła, nie?

                Na imię miała Nathalie. W tej chwili już nawet nie pamiętam, jak wyglądała, ale to przecież bez różnicy, prawda? W każdym bądź razie… Boże… co nam strzeliło do głowy? … Postawiliśmy ją uśpić. Arthur zabrał mamie tabletki o jakimś podobnym działaniu i dodaliśmy to wszystko do jej szampana.

                Po chwili dziewczyna już twardo spała w moich ramionach, a ja doszedłem do wniosku, że jeśli kiedykolwiek będę szukał kandydatki na żonę, to najpierw koniecznie zorientuję się, czy chrapie, bo przez te kilka minut zaczął trafiać mnie jasny szlag.

                No.

                Pozostała tylko kwestia tego, jak przetransportować ją do mego domu, ale Marco… Marco miał taki duży, drewniany wózek i  - najzwyczajniej w świecie – położyliśmy ją na nim, a że była noc, nie trafiliśmy na żadnych świadków naszego małego przestępstwa.

                Mieszkałem w małym, jednorodzinnym domku, nie było, więc problemu, by chudziutką dziewczynę przesadzić przez okno. Jeden z jednej strony, drugi z drugiej, a trzeci chował wózek. Jako, że było już stosunkowo późno, szybko się spakowałem, by przespać się u któregoś z kumpli, bo już o czwartej miałem być gotowy. 

Ale cóż – to nasze dobre serce przecież znów musiało się odezwać i … doszliśmy do wniosku, że Nathalie będzie gorąco, więc rozebraliśmy ją do samej bielizny.

Marco przyznał się później, że zajrzał też pod koronkowy stanik.

Rano, około ósmej, otrzymałem telefon od matki, będącej na skraju wybuchu nerwowego, a do dziś w głowie kołacze mi się główne przesłanie tej kobiety:

„Andi! Co u ciebie w łóżku robi półnaga, śpiąca jak zabita dziewczyna? Wykorzystałeś  ją, synu?!”

Okazało się, że ten debil nie musiał pod stanik zaglądać, bo dzięki naszej nieuwadze… zdjął go kompletnie.

Cud, że nie mieliśmy kuratora na głowie. Tylko moja  siła perswazji nas od tego uchroniła, gdyż wytłumaczyłem, iż laska po prostu sama u mnie zasnęła.

Czasem mój mózg też się na coś przydaje, prawda?

 

Radość oraz  beznadziejne pomysły też i mi towarzyszyły. Bo czy wyobrażacie sobie dziecko, które nie robi nic głupiego? No właśnie – ja też nie.

____________________________________
Jak ja Was kocham.
Dodaję dziś, bo jutro mogę nie mieć po prostu jak tego zrobić. Mam nadzieję, iż nie macie mi tego za złe.