Epilog, który jest odpłatą za to przedwcześnie stracone życie.

Odkładam czarny długopis na bok, zamykam zeszyt i patrzę na jego granatową okładkę, na której białym, ewidentnie niezmywalnym flamastrem, nabazgrałem słowo „Pamiętnik”.

Biorę głęboki wdech, a przy okazji czuję na sobie wzrok psycholog, więc schylam głowę tak nisko, iż jestem pewien, że jestem w stanie policzyć jakieś zagubione ziarnka piasku na potencjalnie nieskazitelnie czystej podłodze.

- Skończyłeś już pisać, Andreas, prawda?

Kiwam twierdząco głową. Nie odzywam się.

- Pomogło?

Zaprzeczam milczeniem.

*

Dawno, dawno temu żył sobie Czarodziej, który miał niezwykłą umiejętność przywoływania uśmiechu na dziecięce usteczka. Każdy go bardzo lubił, cenił a nawet kochał, ale niestety nie był jedynym kimś, kto miał ponadnaturalne zdolności.

Istniały też choroba i śmierć, które były praktycznie nierozłączne…

*

Uśmiecham się szeroko do gromadki siedzących naprzeciwko mnie maluchów, choć w szyję potwornie gryzie mnie to idiotyczne przebranie. Wiem, że muszę już się z nimi pożegnać, wiem, że za moment wrócą do swoich łóżeczek, w których będą musieli być podłączeni do kroplówek. Wiem też, że jeden z chłopców jutro ma dostać już dziesiątą turę chemii, która i tak nie przyniesie żadnego efektu.

Próbuję jakoś skupić się na jednym punkcie, chcę zsynchronizować myśli, które kołatają mi się po mózgu, ale nie jestem w stanie, bo te łyse, te przerażająco gołe głowy skupione wokół mnie, skutecznie mi to uniemożliwiają; uświadamiam też sobie, że każde z tych dzieci ma bardzo mądre oczy. Nigdy takich u nikogo nie widziałem; pragnę się nimi zachwycać, pałać się ich widokiem.

Z drugiej zaś strony próbuję opanować odruch wymiotny. Przecież nie jestem czarodziejem, choć ci naznaczeni chorobą mali bohaterzy sądzą inaczej.

Byłem kiedyś zwyczajnym chłopakiem. Skoczkiem.

Byłem taki jak wszyscy.

I nagle poczułem, że chcę pomagać, dlatego znalazłem się w tym szpitalu – na Oddziale Onkologii Dziecięcej.  

Opowiadam bajki w żywej umieralni.

*

Niestety Czarodziej nigdy nie był ze stali. I choć jego tata zmarł oraz spotkało go wiele innych nieprzyjemnych rzeczy, on nie nabył doświadczenia, którego tak bardzo potrzebował.

Krzyczał. Rozpaczliwie wołał o pomoc.

Usłyszała go tylko jedna osoba…

*

Przybijam piątkę każdemu z osobna. Jedna jest mocniejsza, druga słabsza – zabawne, że na podstawie tego jednego, niepozornego przecież gestu, mogę uzyskać informację o sile danego dziecka.

- Kiedy znów przyjdziesz, Andi? – pytają mali pacjenci, a ja nie wiem co mogę powiedzieć, więc tylko wyginam usta w lekko wymuszonym uśmiechu, a chwilę później macham im przyjaźnie na pożegnanie.

Swoje kroki kieruję dwa gabinety dalej; do niej.

- O czym dziś im opowiadałeś? – pyta Sarah, a ja momentalnie drętwieję. Wiedziałem, że będę musiał jej o wszystkim mówić, ale ona też wie, że ja nie chcę.

Wyjmuję z mojego plecaka zeszyt. Tak. Ten sam brulion, w którym opisałem wszystko, wyobrażając sobie, że jestem jednym z tych umierających dzieci; to miało mi ponoć pomóc zrozumieć istotę tego wszystkiego. I możliwe, że tak było – przez chwilę, na pewno nie jest to dobre rozwiązanie na dłuższą metę, nie dla mnie.

Widocznie jestem jakiś wyjątkiem psychologicznym.

Siadam na twardym, doskonale mi znanym, krześle i mówię coś, do czego jestem całkowicie przekonany:

- Pomyliłem się. Jeszcze nie skończyłem pisać.

Biorę do dłoni długopis, który leży na biurku – po chwili zresztą orientuję się, że jest czerwony, ale to nie ma żadnego znaczenia – i wielkimi literami zapisuję:

UMARŁEM, ALE PONOWNIE URODZIŁEM SIĘ DOKŁADNIE 30.08.2014r.

*

Następnego dnia po raz kolejny siadam na krzesełku naprzeciw jedenaściorga dzieci. Jeszcze wczoraj było ich dwanaścioro, ale niestety okazuje się, iż ten sam chłopiec, który miał mieć od dziś chemię – zmarł tej samej nocy, w czasie której ja tak naprawdę zmartwychwstałem.

Życie za życie.

Coś za coś.

                Przymykam oczy i biorę głęboki wdech, a następnie rozpoczynam nową opowieść, która skierowana jest już tylko dla tych, którzy pozostali…

KONIEC.

 

____________________________

Zaskoczeni?

Jak ja lubię pisać kontrowersyjne epilogi.

I widzicie? Madzia jednak nie jest bez serca. Nasze kochanie żyje i ma się w sumie względnie dobrze.

 

To moje drugie bloggerowe pożegnanie. Pamiętam jak ryczałam, pisząc takie coś na Wojtku. Teraz już nie płaczę, bo jakoś nie wiem czemu, ale ... chyba nie zżyłam się aż tak z tym opowiadaniem; w sumie czuję ulgę, że to już koniec.

Chciałabym podziękować wszystkim czytelnikom. Co ja bym bez Was zrobiła?

Pewnie, że nic.

 

Teraz skupię się pewnie na Księciu. Tam już naprawdę - wbrew pozorom - mało zostało nam do końca, choć jeszcze tyyyle wydarzeń jest planowanych, niemniej dobra. Ja już się zamykam, więc widzimy się kiedyś tam u Najwyższego (mam nadzieję, że jak najprędzej).

 

Jeszcze raz dziękuję, Słoneczka.

Papa! :*