Wspomnienie ósme - to, które już powoli zatarła śmierć.

                Wierzę, że kiedyś dla wszystkich wzejdzie słońce. Chciałbym, abyś pamiętała, Meg, że na mnie świat się nie kończy.

                Gdy już umrę, wypatruj przebijających się przez chmury promyków, one wskażą Ci nową drogę życia.

                17 luty, 2014 r.

                Dobra. I co z tego, że stawałem na podium, co z tego, że wygrałem cały cykl letni. Co z tego? Przecież wiedziałem, że to jest zbyt piękne, aby mogło trwać wiecznie.

                Ból był tak duży, że czasem nie byłem w stanie wstać z łóżka, aby rozpocząć poranny trening. I być może to ja zawiniłem, bo nie chciałem dopuścić do swojej świadomości tego, co się ze mną działo – czyli najgorszego. A może to jednak nie moja wina, przecież zwróciłem się z prośbą o pomoc kadrowego lekarza, który stwierdził, że muszę smarować nogę jakąś tanią maścią z apteki.

                Tak też robiłem, ale nie osiągnąłem żadnego skutku, wręcz przeciwnie – było tylko gorzej, niemniej w końcu nauczyłem się z tym żyć, musiałem. Czy ktoś wskazał mi jakąkolwiek inną drogę?

                Nie.

                A ja jej potrzebowałem.

                I wiecie co było w tym wszystkim najśmieszniejsze? Jaki był główny paradoks tej historii?

                Każdy doskonale o wszystkim wiedział, każdy drżał na samą myśl, co może się stać, ale nikt mi nie pomógł. Oczywiście, jakżeby mogło być inaczej.

                Sam zaś miałem jedno marzenie – doczekać do Igrzysk. Skoczyć. Zdobyć złoto, albo jakikolwiek inny medal, ale chciałem pojechać tam – do Rosji, chciałem poczuć tą niesamowitą atmosferę. Po prostu chciałem, a to nie były zbyt duże wymagania, prawda?

                Tak więc stałem się jak nowonarodzony, gdy usłyszałem, że znalazłem się w gronie tych powołanych do olimpijskiej kadry szczęśliwców.  Od tamtej pory trenowałem w pocie czoła, musiałem być przecież najlepszy. Nie oszczędzałem się ani przez moment, choć powinienem.

                Los zaś znów ze mnie zakpił, bo gdy już wybierałem się na górę skoczni, by oddać swoją próbę, poczułem się, jakby ktoś odciął mi opływ tlenu i jakimś tajemniczym pstryczkiem wymazał mi cały obraz sprzed oczu.

                Zdążyłem tylko pomyśleć, że to doprawdy jest niezwykle zabawne.

                A ktoś – kogo nie widziałem – powiedział mi, iż powinienem zginąć już dużo wcześniej. Raz – w samochodzie z tatą, ale przecież w ostatnim momencie się rozmyśliłem i nie pojechałem, a dwa – pod kołami tego cholernego roweru. Żyłem, lecz tak naprawdę nie powinno mnie być na tym świecie.

                 Byłem trochę jak bezpański pies, prawda?

                Obudziłem się w szpitalu, a pierwszą wiadomością, jaką otrzymałem, była wieść o złocie mojej drużyny.

                Niestety druga brzmiała nieco inaczej. Nigdy nie zapomnę miny tego lekarza, gdy pochylał się nade mną i mówił: „Jest źle, panie Wellinger.”

                Wtedy już wiedziałem, że muszę to zrobić, Meg.

               

                Gdy nabrałem trochę sił, przewieziono mnie do szpitala do Niemiec, gdzie wykonano wszystkie niezbędne badania. I wówczas postawiono ostateczną diagnozę.

                Rak kości. Bardzo złośliwy. Z licznymi przerzutami.

                Okazało się, że powoli wyniszczała mnie śmierć.