Wspomnienie dziesiąte, które po prostu umiera.

                Gdy już poczujesz, że zbliża się Twój koniec… Gdy będziesz widział metę swego życia… Poruszaj się ile sił w nogach, by przeciąć tą ograniczającą Cię linię.

                Nie wierzysz?

                Sam się przekonaj.

                Ja już biegnę.

 

29 sierpień, 2014 r.

                Cieszę się, że mam już dziewiętnaście lat. Upragnione, tak długo wyczekiwane. Dożyłem. Dałem radę.

                Jestem silny?

                Nie. Raczej byłem. Wtedy, kiedy Ty znajdowałaś się przy mnie, kochanie, ale nie mogę mieć do Ciebie żadnej pretensji, bo przecież sam kazałem Ci mnie zostawić.

                Ja Cię zostawiłem.

                Jakaś dziwna aparatura, do której jestem podłączony, dźwięczy niewyraźnie, zza okna dochodzi do mnie szum samochodów, których kierowcy nie mają nawet pojęcia, że w mijanym przez nich budynku, ktoś umiera.

                Niemal fizycznie czuję cały czas spływającą kroplówkę, zresztą nic dziwnego, bo jej głównym składnikiem jest potas. Szczypie, nawet bardzo. Dlaczego muszę jeszcze cierpieć, dlaczego lekarze nadal próbują walczyć ze śmiercią?

                Przecież ich wysiłek jest daremny….

                Krztuszę się. Nie mam czym oddychać.

                Nie wiedziałem, że to będzie wyglądać właśnie w ten sposób.

                Widzę Twoją rękę, tato. Naprawdę. Być może, na czas swych ostatnich godzin, dostałem jakieś umiejętności spirytystyczne, muszę przyznać, że to nawet niezły bajer.

                Tato.

                Boję się. Naprawdę bardzo się boję.

                Tato.

                Nie mam już sił. Prosiłem Boga, by mnie zaoszczędził, ale on mnie nie słuchał.

                Tato.

                Tak bardzo Cię kocham, ale jestem taki młody, nic nie osiągnąłem, chcę skakać, a nie tu ciągle leżeć.

                Tato.

                Pamiętasz, jak spytałem Cię, czy mogę iść na skocznię? Pozwolisz mi teraz to zrobić?

                Proszę tato…

                Udzielasz swojej zgody, a ja się podnoszę – najpierw uważnie i delikatnie, ale przecież każda sekunda może być moją ostatnią, więc moje ruchy stają się zdecydowanie szybsze. Odłączam te przeklęte kabelki i kroplówki, odkładam na bok maskę tlenową.

                Wstaję.

                Ty podajesz mi dłoń, prowadzisz mnie, a ja – po chwili -  ją widzę. Pragnąłbym skoczyć, pragnąłbym poczuć tą adrenalinę. Jest to jednak nierealne.

                A Ty, tato uświadamiasz mi tą jedną, jednak niezwykle istotną prawdę.

                Bo ja przecież umarłem.

Że też nie zauważyłem.

 

Dobiegł do mety oraz przeciął jej linię.

A śmierć złapała go w swoje sidła i już go więcej z nich nie wypuściła.

Przecież chciał tylko po raz ostatni skoczyć…

 

_________________________________
Sama nie wiem, co mam powiedzieć. Naprawdę.
Po prostu czekajcie na epilog.